У бессмяротнасць я не веру,
У апраметную тым больш.
Жывуць ва мне павадкі звера,
Сатлелых продкаў дух і боль;
І цень няспраўджаных павер’яў,
І адзіноты зябкай золь,
Расчараванняў колер шэры
І дружбы крэўнай хлеб і соль.
Таму — і быць інакш не можа —
Кроў будзіць покліч даўніны,
Кірункі дальніх падарожжаў,
І подых кедраў смаляны,
І ўсплёскі Прыпяці і Сожа,
І зыбкі халадок Дзвіны.