Свет красавіцкай повен цішынёю,
Таемнасцю доўгачаканых змен.
Мінуўшы раўнадзенства веснавое,
Як плынь паводкі, прыбывае дзень,
Пранізлівай сінечай каб выростаць,
Рассоўваць гарызонту берагі
І набрынялы след расталай ростані
Губляць у шызым прыцемку смугі;
Каб чуць і бачыць ноччу: голас трубны,
Ласіны след, як конаўку з вадой,
Туманаў зябкіх белы сырадой,
Вандровак дальніх заклік вабна-згубны...
Зародак дня на хвойніку настоены,
Як гонка гоніш ты у плоць і кроў,
Дух прадчування, што да часу стоены
Сном трапяткім сярэбраных бароў!..
Ах дух бунтарскі — веснавое ззянне! —
Штодзень круцеюць сонца віражы.
І стрэхі плачуць светлымі слязамі,
І ўсё званчэй лапочуць капяжы.
І ты шырока расчыняеш дзверы
У новы свет і сонца і цяпла,
І верыш птаху кожнаму і зверу —
Любоў зямная на зямлю прыйшла!
Прыйшла, каб шлюбным шалам свет
напоўніць.
І ты, ўлавіўшы той нячутны шум,
Імкнешся сам, як шпак сваю шпакоўню,
Хутчэй ачысціць ад грахоў душу!
1971