Шмат бачыў я на кручаным вяку,
Адпушчаным ашчадна чалавеку.
Скрозь памяці гушчэчу прасяку
Залочаную светлую прасеку.
І хлынуць немаведама адкуль
Святла і гукаў дыбістыя рэкі,
Віхор юнацтва ў бэзавым вянку,
Кругавярчэнне па жыццёвым трэку.
І ўяве ўбачу, як дзевяты вал,
Рвучы ў шматкі барвянае сутонне,
Нясе былых жаданняў буравал
На берагі халоднага прадоння,
Дзе толькі сніцца слодычны прывал
На высмаленым марамі улонні.