Я чакаю, як збавення, прасвятлення
Ад наплыву успамінных кветных сноў
І нямею ад раптоўнага здзіўлення,
Калі хлыне ў вочы мне праменны сноп.
Хто мне скажа, колькі тых ружовых ранкаў,
Колькі росаў, ліўняў, спёк і навальніц
Я сустрэну; колькі песень берасцянкі
Мне праслухаць, перш чым пасці долу ніц?!
Свет блакітам і вясёлкамі расквечан.
Мірным дням вядзіце, людзі, строгі лік!
Я ж хачу, прайшоўшы шлях своіі чалавечы,
Каб са мною ў развітальны час былі
Небасхілу беларускага сінеча,
Жытны подых беларускае зямлі.