Дрыготкі ліст асыпала асіна,
Скавыча жоўты вецер у трысці...
У кожнага ёсць горкая часіна,
Якую мімаходзь не абысці.
Праз сіта часу зерне успамінаў
Прасей. І ўсё, што ў зорны час спасціг,
Схавай у сэрцы, як прасвет адзіны,
Які не паўтараецца ў жыцці.
І, акрыяўшы, ў піку ўсім напасцям,
Адчуеш крылаў шолах над сабой
І пойдзеш зноў да верхавін спічастых
Пад светлай сяміколернай дугой,—
Сабе не змог — дык іншым дольку шчасця
Прыдбаўшы ў час перадапошні свой!