Праз лабірынты кручаныя часу
Выходзь на мяккі бераг цішыні.
Бур свістапляска толькі уляглася,
Касым дажджом абмыты камяні.
Стоq і маўчы, аддаўшыся спакою,
Пракляўшы слоўны блуд і сумятню!
Тут свет напоўнен велічнай красою,
Тут запускае ветрык пяцярню
У грыву лесу. Пошчак салаўіны
Тут рве разваг лагічнасць у шматкі.
Тут не шукай прычыннасці прычыны,
Атросшы поціск «сябравай» рукі.
Час ціхамірны, бэзавым настоем
Паі душу, лячы ад той маны,
Што, як іржа, кладзецца тонкім слоем
З непаказной, з нябачнай стараны!
Гасі, паўзучы морак, рэшткі барвы,
Хай растае яе апошні блік
І выплывае, нібы зух той бравы,
Навечна развянчаны маладзік.
Абмераны, абмацаны, двухрогі,
Саромячыся ўласнай галізны,
Ён знікне ўраз. І моўчкі ля парога
На лапы цемры сніць начныя сны
Прыляжа ноч. Ноч міру і спакою.
І толькі гулка дзесьці ў глыбіні
Усё будзе біцца вечнае, жывое
Зямное сэрца ў клетцы цішыні...
1971