Як мыш у клець, шкрабецца ў дзверы
старасць.
Не размінуцца з ёю нам, відаць.
Наплыў бяссоння, успамінаў нарасць,
Дзе сто пудоў няўдач — на фунт удач.
Прэч ложак, вокны насцеж,
смутку марнасць —
Пад дождж, пад лівень!
Грукай, бубен-дах!
Дарэмны шал. Той госць быў толькі
сталасць.
Сядай жа, друг: віно, каньяк падаць?
Плыві ў прастор, сяброўская гаворка,
Плыві, ўспамінаў светлая рака!
Крануў, як вермут вусны, прысмак горкі,
Дзён палыновых. Да пяра рука
Сама імкнецца, каб да ранняй зоркі
Юнацтва біла з кожнага радка.