Астылы чай. Гарачы томік вершаў.
Нібы ў чужыя вокны заглядаю,
Чытаючы. Чарговы круг завершан,
Дымок згасання засцілае далі.
Жывую споведзь сэрца я чытаю —
Душа чужая нібы на далоні.
А ці чужая? Грэшная? Святая?
Раскутая? Ці ўсё яшчэ ў палоне?
Радкі жывуць, напоўненыя верай
У праўды моц, у розум чалавечы,
У змогу над звычайшчынаю шэрай,
Над светам звыклых і абрыдлых рэчаў.
Хіба ж зарок маўчання за паўвека
Не навяваў мелодыяў спакусных,
Не біла сонца ярасна ў павекі,
Не апякала песня шчасця вусны?!
Ах, як спагада да чужое мукі
У чарапок наш дабаўляе клёку!
Навуку — як слана згламэздзіць з мухі—
Сам спасцігаў я ў часе недалёкім...
І што ж? Разгадкі сэнс спаўна агораў,
Да дна дапіўшы горкі смак няволі:
Каб хтосьці мог вышэй узняцца ўгору,
Павінен нехта апусціцца долу!
Так і было, калі наш край пасеклі,
Як той паэт пісаў, на дзве паловы,
На самым дне я апынуўся ў пекле,
Каб нехта рос на блудзе славаслоўя.
Што скажаш тут? Калі няма спадзевы,
Хітруй-мудруй, ратуй ад ліха шкуру!
Малюе ж вобраз Непарочнай Дзевы
Мастак падчас з распуснае натуры...
Пакуль я чэрап разбіваў аб краты,
У кут зладзейскай сілаю загнаны,
Сябры мае складалі гімны кату,
Хоць быў той ідал на нагах гліняных.
Дзівак я быў, што біўся лбом аб сценку,
Што мазгаўню дурную пхаў у пельку,
Уторкнуў лепш бы ў томік Блока зрэнкі,
Згадаў бы сэнс жыцця на дне бутэлькі!..
Ах, памяць, памяць! Неруш Белавежы
Кальне у сэрца: дзе той дзень спякотны,
Башкірскі стэп, кавыльнае бязмежжа,
Над рэчкай Дзёмай птах-пяюн залётны?
Ах, памяць, памяць! Шчасця міг кароткі
Не меркне ў снах ружовакрылым дзівам,
Калі на Захад гоніць хмар чародкі
Вятрыска — цёплы подых Курасівы!..
Відаць, пара збірацца ў падарожжа
Туды, адкуль назад няма звароту,
Калі Ты ёсць, прымай нябогу, Божа,
Даруй грахоў салодкую гаркоту!..
Папраўдзе, я грашыў не больш за іншых,
Хаця з сумленнем не ішоў на здзелку,
Не пакланяўся ні Хрысту, ні Вішну,
А цалаваў жанчын, а піў гарэлку...
І не хаваўся ў цень беразаковы,
Цярпець не мог я выжлавай пароды,
Бог ратаваў ад міласцей кручковых,
Ад ласкі іхняе і ўзнагароды!..
Каторы раз мой выбар толькі ростань,
У пекле быў, у рай — не з той я сферы,
Да райскіх кушчаў яўна не дарос я,
Вось і блукаю вечным Агасферам...
А ты жыві, радкоў цудоўных аўтар,
І памятай: не любіць творчасць спрату,
Не толькі ёсць учора, ёсць і заўтра,
Не толькі ёсць здабыткі, ёсць і страты!
Таму мацней трымай чароўны ключык
Ад дарагіх знаходак і жамчужын!
Згадай: вярблюд жыве з адных калючак,
Хоць мае два гарбы, жыве — не тужыць!
1992