Расія! Вечна ззяе над табою
Святлістых дзён праменная пара.
Ледзь толькі згасне вечар за Нявою,
А ўжо ў Амуры плешчацца зара.
Расія! Ты Кастрычніка зарою
Прынесла сонца ў наш пахмурны край.
Спяць вечным сном твае сыны-героі
Ў краіне Буга, Нёмана, Дняпра.
Скажы, Расія, ці змаглі б адны мы
Адбіць нашэсцяў белую чуму,
Калі б усіх у дружную сям’ю
Ты не звяла пад сцяг адной Радзімы?
Калі б плячо ў плячо ў агні і дыме
Мы не пайшлі па закліку твайму?!
Хіба не ты ў гадзіны чорнай скрухі
Дапамагла атрэсці пыл руін,
Падаўшы нам братэрскай дружбы рукі,
І хлеб, і соль, і сталь сваіх машын?!
Багаццем працы, розуму і духу
Ці быў абдзелен брат твой хоць адзін?
Таму і ўстаў над попелам разрухі
Мой край, стаптаны ў час ліхіх гадзін.
Таму, Расія,— дойлідаў дзяржава,
Апора ўсіх народаў і плямён,
Высокай праўды воля і закон,—
Нясуць нашчадкі партызанскай славы,
Як найвышэйшай шчырасці праяву,
Табе падзяку, вернасць і паклон.
Цвітуць сады ў адроджаным Палессі,
Шумяць палі над Сожам і Дняпром,
Гучаць для ўсіх твае, Расія, песні,
Як першы дождж вясны,
як першы гром.
Спяваюць іх і муляры, і цеслі,
Ўсім людзям працы іх матыў знаём.
Мы іх на вышкі буравыя ўзнеслі,
Мы ў шахты іх, як хлеб, з сабой бяром.
І хоць на мове Коласа й Купалы
Мы пазнавалі свет, жылі, раслі,
Нам роднай моваю і тая стала,
Якой вучыў нас мудрасці Ільіч.
З табой, Расія, душы мы з’ядналі —
Сыны адной сям'і, адной зямлі!
1972