Мы праехалі ці мала станцый,
Ці адну мы прыстань праплылі?!
Зіхацяць азёры светлым глянцам,
Збажыной хвалююцца палі.
Рэкі рукі ў поціску злучаюць,
Мора з стэнам гутарку вядзе,
Гонкі лес у пустках вырастае,
Караван у горы шлях кладзе.
Поезд часу у няспынным руху
Да Вялікай станцыі бяжыць.
Не паспеў — адстанеш, бедны духам,
На паўстанку сонечнай мяжы.
Адчыніце вокны дню насустрач,
Хай выходзіць пакаёвы чад!
Навальніцу родзіць вецер шустры,
Сонца росціць пладавіты сад.
Свет прасторны, светлы і шырокі,
Вабіць вока ясны далягляд.
Мы кладзем у Будучыню крокі
Без аглядкі боязнай назад.
Нам ісці і радасна і проста.
Дзе яна, імкненняў нашых грань?
Чалавек наш — волат буйным ростам,
Ростам мыслі і вялікіх спраў.
На яго раўнуюцца народы
Ўсіх плямён прыгнечаных і рас.
Ім нясе святло надзей уводдаль
Нашых дзён гарачая пара.
Узнялі мы ўгору шмат паверхаў
На падмурку бацькаўскіх будоў.
Дык не будзем аглядацца зверху,
Сыпаць попел ганарыстых слоў.
Нам прыпала ўсё спытаць і вызнаць:
Гора страт, навалы грознай час.
Ўсе шляхі вядуць да Камунізма,
І няма другіх шляхоў у нас!
Трэба будзе — зноў за плечы ранцы,—
У паход не ўпершыню ісці.
Нам яшчэ праехаць многа станцый,
Не адну нам прыстань праплысці!
1955