Люблю я Мінск вячэрні ў час сутоння,
Калі яшчэ не паляць ліхтары,
І шорхат шын, і бег машын нястомны,
І водбліск хмар барвяністы ўгары;
І ў парках крокаў лёгкіх таямнічасць,
І смеху беспрычыннага усплёск,
І танец язычкоў агністых зніча,
Дзе памяць сцеражэ герояў лёс.
І неяк сумна з адзінотай знацца,
Глядзець здалёк, як паміж ліп старых
На лаўках сны пенсіянерам сняцца...
Мне ж свеціць з высяў ветаху абрыс,
І клічуць рэхам даўняга юнацтва
Рамантыкі блакітныя вятры.