Наталлі Пятроўне, дачцэ
Мне восемдзесят сем. Дваццаты век
Дабіць да ручкі вырашыў я цвёрда,
Хоць, можа, мне даўно пара ў кювет —
Пакрышкі колаў сцёрліся да корду.
Магу й не трапіць я на той каўчэг,
Што будзе плыць у марсіянскім небе.
І сапраўды — мне тут куды ямчэй,
Зямному старцу, на бацькоўскай глебе.
Табе ж ва ўсёй красе ў трыццаць год
Ступіць за грань двухтысячнага года
Без перашкод, без страшных тых згрызот,
Што сталі доляй горкаю народа!
Злачынцаў знойдзе кара і канец.
Дух ачышчэння вее. Чутны крокі.
То Страшны Суд ідзе (таксама Тройка!) —
Бог-Дух Святы, Бог-Сын і Бог-Айцец!
Не, мы жылі на свеце нездарма!
Праз век пакут, праз войны і пажары
Пранеслі мы аб Будучыні мару,
Якой цяпер ні ў нас, ні ў вас няма.
І ўсё ж крыху зайздрошчу юным вам,
Хто будзе соткі абрабляць на Марсе,
Чыя балець не будзе галава
За форсу крах і за крушэнне фарсу.
Вас, юных, вабіць прага навізны.
Ты шпацыруеш сёння па Берліну...
Вазьмі на памяць мне драбок Сцяны,
Што з аднае зрабіла дзве краіны...
Мы й самі — як шчадрынскі унтэр той,
Што падзяляў на дзве паловы людства,
Дзе на адной — сам-насам ён, герой,
А на другой — астатняе паскудства...
Заселі рыфмы ў горле камяком,
Пішу, а сэрца б’ецца ў рэбры порстка,
Не падсілкуеш верш каравяком,
А рыфмаў строй, як яблыньку, кампостам!
Табе ж гасціць да восеньскіх дажджоў
У куртуазным горадзе Бруселі,
Дзе НАТА штаб, што матам крыў Хрушчоў
Пасля няўдач кубінскай каруселі.
Грызе згрызота, нібы мыш таран:
Няўжо мы гэтак густа абруселі,
Што бакалаўры едуць аж з Бруселя
Да нас вучыцца мове расіян?!
Што зробяць тут Гілевіч ці Пазьняк?
Іх голас — крык адзінак у пустыні,
Там, дзе ідзе шальмоўская гульня,
А ў банку — лёс знявечанай Айчыны!
Дык што мне тыя космакараблі,
Дык што мне тая мова марсіянаў,
Калі маю ды на маёй зямлі
Так дружна топчуць ботам падкаваным!
А нейчы голас шэпча мне: маўчы!
Няўжо ГУЛАГам шыю не намуляў?
Яшчэ не ўсе падохлі стукачы,
І нехта ўпотай адлівае кулю...
А ты хутчэй вяртайся ў родны кут,
Хай спадарожны вецер дзьме з Ла-Манша.
Лепш, чым нуда ў падстрыжаным садку,
Збіраць апенькі ў пушчы між ламачча.
Мы са старой век дбалі нездарма:
Набыта ўжо й разбітае карытка,
Ёсць залатая (у тамаце) рыбка...
Вось толькі мора сіняга няма!
1993