Пра гэта, мусіць, ведае ўсялякі,
Што не існуе без грызні сабак,
І нават, кажуць, грош цана сабаку,
Што ўхаластую брэша, як дварняк.
І вось аднойчы псіну-небараку
Да люстра падвялі. І што ж дзівак?
Ашчэрыў іклы грозна і... ў атаку!
Ледзь пенай злосці не сышоў, бядак.
Тут бег выпадкам знекуль кундаль гнаны.
Зірнуў, спытаў: ты брэшаш на каго?!
Мараль: бывае й з намі нечакана,
Хоць прызнаваць не хочам мы таго:
Свае ў другім пабачыўшы заганы,
Мы, як на люстра, брэшам на яго!