Сакавік на зыходзе.
Пазвоньваюць кроплі вясны.
І, падталыя, з дахаў жалезных ляцяць ледышы.
Разбіваюцца ў шкельцы
празрыстых драбочкаў яны,—
Воку бліскаўкі сонца
ў крышталіку кожным відны...
Гэта голас вясны —
неспакой і трывога ў душы,
Гэта песня вясны —
крыгаходы Дняпра і Дзвіны...
Сакавік на зыходзе.
Пагульваюць жвава вятры,
Маладыя вятры
маладой і нясмелай вясны.
Гэта чыстае-чыстае
мора блакіту ўгары,
Гэта сінія-сінія,
ў далечы дымнай, бары;
Гэта водар смалісты
ажыўшай пад сонцам вясны,
Аднаўленне
напоўненай таінствам вечным пары.
Сакавік на зыходзе.
Трымценнем залочаных струн
Дорыць сонца праменне
разбуджаным далям зямным.
Сотні сот ручаін
сакавік — журкатлівы пяюн —
Абудзіў да жыцця
і пагнаў іх струменьчыкі ўгрунь;
З плеч атрос цёмны снег,
як цяжкія зімовыя сны,
І шпачыную песню завёў
весялун-гаварун...
Сакавік!..
Прыкладаю руку да вачэй казырком
І ўглядаюся ў твар
вечна юнай нястомнай зямлі,
А над ёю плывуць
белабокія хмаркі гуськом,
І спрабуюць свае галасы берасцянкі крадком,
І асілкі-зубры —
беларускіх лясоў каралі —
Гучна трубяць,
працятыя шалам любоўным суздром.
Адчуваннем Радзімы напоўнены думкі мае,
Прадчуваннем грымот
навальніцы яе маладой;
Сваім цёплым дыханнем мне сэрца яна сагрэе;
Я вялікай сыноўскай любоўю
жыву для яе,
І ў яшчэ неапераным голлі
яе нерасцвіўшых садоў,
Салавей, што яшчэ не вярнуўся,
мне песню пяе...
Гэта я так спяшаюся жыць.
Абганяе ж мяне,
Нібы пешага коннік,
вялікага часу хада.
Веру я:
залатая дзянніца вясны
не міне,—
Праляціць,
прагрыміць
і ласкава плячо закране,
Скажа ціха:
«Стаміўся, стары?
Аддыхні — не бяда!
Дзён тваіх яшчэ шмат,
не растрачаных марна раней!»
Так і будзе:
зірні,
загаіўшы глыбокі свой шрам,
Каляіны вялікіх шляхоў
пракладае наўсцяж
Віцязь Працы,
што шчыт свой аздобіў адбіткам зубра;
Пурпуровы дыван
яму сцеле пад ногі зара,
І вядзе яго цвёрдай рукою
насупар вятрам
Майстра часу і шчасця —
Вялікі Садоўнік жыцця!
1966