Трэба ж прымроіцца гэткай назоле?!
Вочы пратрэш, а яна ўсё вярзецца:
Быццам не ў лагеры я, а на волі;
Дзе мне падзецца, падшукваю месца.
Месца няма. Толькі ў царстве звярыным
Бачу я згоду і суіснаванне.
Неба падсіненае аквамарынам,
Рання ружовага ціхае ззянне...
І ні канвою за мной, ні пагоні,
І ні брахні азвярэлых аўчарак;
Краскамі ўслана зялёнае ўлонне,
Гнёзды ладкуюць птушыныя пары.
Леў утаймоўшчыку ліжа далоні,
Быццам ільвіцы чароўную лапу;
Зайчык з лісічкай дурэюць пад кронай,
Воўк жарабятка цалуе у храпу;
Трус даўгавухі з удавам стракатым
Дрэмлюць, скруціўшыся ў колца жывое,
Туліць рысіха да сэрца ягнятка,
Нібы сваё рысянятка малое;
Пчолкі, расклаўшы духмяныя соты,
Ў госці мядзведзя з мядзведзіхай просяць;
З неба сцярвятнік зляцеў і ў ахвотку
Дружна дзяўбе з кураняткамі проса;
Кот, закаханы па вушы у мышку,
Дзёрзкае нешта варкоча паціху,
А парсючок маладзенькі ў зацішку
Рохкае — ўлашчвае любку-ваўчыху;
Бог-Усявышні з Люцыпарам-чортам,
Сеўшы на мяккую срэбную хмарку,
Па халадку ў цішыні надвячорку
Дружна куляюць за чаркаю чарку;
Двое вусатых (абое рабое!)
Рэжуцца ў карты (а ў банку — планета!),
Дзелячы выйгранкі паміж сабою:
Гэта — табе, гэта — мне, гэта — ў гета!..
Ціха і мірна, прасцей, ціхамірна
Жыў свет наўкольны, звярыны, раслінны,
Толькі вось людзі варожа, настырна
Пырскалі злосці атрутнаю слінай...
Божа, мой Божа, наслаў ты страхоты!
Спаў бы я вечна, не бачыўшы гэта:
Смерць гаспадыняй гуляе за дротам,
Вышкамі затычкавана паўсвета!
Годзе! Развеецца час той агорклы,
Люд патрабуе рашуча адбою:
Хопіць той сыці па самае горла,
Што ахрысцілі мы паміж сабою
Класаваю барацьбою!
1949—1990