Пургі ікластай сіверную зграю
На час забуду ў шахце пад зямлёй,
Дзе я, упарты, ўжо даўно шукаю
Высокай пробы самародак свой.
Прайду кайлом па залатому спаю,
Што закаваны вечнай мерзлатой,
Знайду яго — я гэта цвёрда знаю —
Знайду, бо веру ў лёс вязучы мой!
...Гады сплылі разгоністай паводкай.
Мне больш парод мярзлотных не крышыць.
Як хмар чародкі, зніклі аднагодкі.
Згадаю: ў горле штосьці запяршыць...
Я не шукаю болей самародка,—
Ён побач, тут, на дне тваёй душы!