Памяці А. Астрэйкі
Ужо раллю астылую скародзіць
Вятроў прамоклых апантаны рух.
Сябры мае патроху адыходзяць,
Усё радзей іх нешырокі круг.
Праб’е мая гадзіна. Скажа: годзе,
Адбушавала ў гуле завірух
Тваёй крыві густое калаброддзе —
Змірыся ў цуглях, неўтаймоўны дух!
Найшлі сябры. Ды толькі песень рэха
Яшчэ не скора далеч праглыне.
Збуцвее ліст, і лёд абдыме рэкі,
А ўсё адно зярнятам зарунець,
Калі наставіць сонечныя вехі
Вясна па свежай цёплай ярыне.