Шлях да цябе згубіўся між туманаў,
Цяпер яго нялёгка адшукаць,
Але далёкім вобразам аддана
Мая душа і сэрца і рука.
І ты між іх, як светлая камета,
Раптоўна ўразіш сіні далягляд,
Каб асвятліць забыты шлях паэту,
Каб абудзіць замоўклай песні лад.
Няма звароту! З думкай той я звыкся
Хоць і ляціць яна туды, наўпрост,
На берагі, дзе бронзавыя сфінксы
Панура сцерагуць чыгунны мост.
На берагі, дзе з Ладагі сцюдзёнай
Нясе вясна абломкі крыг Няве,
Дзе ля высокай белае калоны
З табою мы рассталіся навек...
1946