Мы з табою справілі заручыны
На зары далёкае пары.
Паварот дарогі пальцам скурчаным
Тыча ў грудзі цёмнае гары.
Там мігценне захадаў аранжавых,
Смелы росчырк надаючых зор,
Там у небе над вяршыняй кражавай
Велічны арлан нясе дазор.
Там ізюбр, увесну панты скінуўшы,
Водзіць самку ў дзікім гушчары,
Ноч ідзе на досвітку да фінішу,
Дзень страчаюць спевам снегіры.
Прыпадзі, душа мая, к падножжам тым,
Дзе крыніцы пачынаюць шлях,
Прыкладзіся вухам насцярожаным,—
Чуеш? Вольна дыхае зямля!
Гэта ёй ты ўся навек аддадзена
Чысцінёю дум і пачуцця,
Гэта з ёй даўно умова складзена:
Жыць і славіць кожны дзень жыцця!
1954