Усё ў жыцці свой пакідае след.
І нават мімалётная сустрэча
На момант засланяе цэлы свет
З неразбярыхай лішніх слоў і рэчаў.
Я і цяпер удзячны таму дню,
Калі адчуў, зірнуўшы нібы ў студню,
У воч тваіх такую глыбіню,
Што не забуду і па дзень свой судны.
Калі табе такі адпушчан дар,
Шчаслівай будзь, прыгожая жанчына!
Я патушыў вар’яцкі той пажар,
Хоць тлее памяць аганьком лучыны.
Быць можа, ты, адна з маіх ахвяр,
І ёсць трывожных сноў першапрычына!