Быццам плынь утаймаваных рэк
Прыпыніла раптам рокат бурны.—
Узышоў рабочы чалавек
Пад высокай столлю на трыбуну.
Без шырокіх жэстаў, ад душы,
З аганьком трывалага запалу
Льюцца словы... І такая шыр
Раптам уварвалася у залу!
Быццам вецер будучыні ўнёс
На праменным крыллі светлы лёс,
Што яшчэ не сніўся чалавеку.
Гэта мовай простай і зямной,
З кожнай чалавечаю душой
Размаўляе сёння мудрасць веку.