Свет повен пахаў мёду і ляўконій,
У жыце спяць зняможана вятры.
Нібы галоп ружовагрывых коней,
Імчацца дні маланкавай пары.
А ён, жаўрук, на ўвесь блакіт бяздонны
Адзін, завіс бясклопатна ўгары
І трэлі лье на ўсё зямное ўлонне —
На сенажаці, нівы і бары...
Жывым — жывое. Так і нам з табою,
Спазнаўшым боль і слодыч, смех і плач
Ісці ды йсці з паднятай галавою,
За дабрату не просячы аддач.
Затое будзем ведаць мы абое
Смак хараства і гаркату удач.