Калі прамільгнеш ты знянацку
сняжынкай-пушынкаю,
Нібы растаўшы
наперадзе ў цемры начной,—
Стукае сэрца бязладна
разбітай машынкаю,
Пэўна, спружынка
зламалася ў клетцы грудной?!
Калі апаўночы заснеш ты,
скруціўшыся цёплым клубочкам,
Смешнае нешта лапочучы
у мяккім рахманым сне,—
Я не засну.
Мой рахунак яшчэ не аплочаны,
Доўга бадзягам бяздомным
па свеце блукаць яшчэ мне.
Нібы лунацік,
па небе вачамі я гойсаю,
Дзе ўсё спрабую
знайсці сваю зорку адну.
Хто цябе выдумаў,
зеленавокую, звонкагалосую,
Тую, хто ў гэтую зорную ноч
не дае мне заснуць?!
Спіш, а мне зрэнкі твае усё свецяцца,
свецяцца ўпоцемку.
Некуды ў далеч ружовую
гэтак спакусна завуць...
Ходзіць марозік —
крыштальныя цінькаюць боцікі,
Срэбныя цені
па белай пустэчы плывуць...
Хочаш — прачніся.
Я склаў табе казачку свежую,—
Не пра Кашчэя,—
пра горкай самоты гады,
Як над маіх летуценняў
паветранай вежаю
Прашалясцелі смяротныя крылы бяды...
Чуецца голас твой,
поўны іскрыстых смяшынак.
Злучана ўсё ў ім —
і золак ружовы відзён.
Ведаю:
трэба мне ўкрасці не момант хвіліны,
Трэба мне ўкрасці
вясёлку азораных дзён!
Ведаю:
трэба мне добрым, сардэчным
і ласкавым,
Дорачы ўсмешкі,
прайсці па зямлі да канца,
Дума аб шчасці
каб стала не выдумкай-казкаю,
Шчасце людское
каб стала законам жыцця.
Калі ты заснеш,
бесклапотная, смешная,мілая,
Сон прыкархне на падушцы,
нібыта варкотлівы кот,
Ўсё гэта шэпча мне поўнач маўклівая, стылая,
Шолахі ветру
і лёгкіх сняжынак палёт.
1947