Сняжынак процьма ў бляску ліхтара
Іскрыцца, мітусіцца, каб упасці
На тратуар, на футра каўняра,
На тых, хто рады белай той напасці.
За імі ўслед шыбую й я наўпрост,
Хачу патрапіць у нагу з юнацтвам,
Пра груз гадоў забыўшыся, пра ўзрост,
Пра наша шматгадовае сваяцтва.
Ды позна ўжо, як ні круці-вярці.
Ці ж варта на пацеху так спяшацца?
Цяпер не раз я згадваю, а часта,
Як многа значыш ты ў маім жыцці.
Цану зазнаўшы шчасцю і няшчасцю,
Не зможаш сам сябе перарасці.