Спакой — не сон, не бросня забыцця.
Спакой — жывога руху раўнавага,
Грамоў і бур законнае дзіця,
У спёку — дождж, у дождж — сухая смага.
Ён там, дзе ветры густа шалясцяць,
Дзе крыюць неба воблачкі-бадзягі,
Ён у крутым узлёце пачуцця,
Ён там, дзе плешчуць урачыста сцягі.
Айчыны дом! Стамлёнаю ступой
Іду я ў засень тапалёў спічастых,
Што сталі ў рад над Свіслаччу-ракой.
Тут жыў. Тут рос. Тут круг замкнецца мой.
Пакінуў тут я сэрца свайго частку,
Каб даў спакой мне вечны неспакой!