Ударыў вецер з Фінскае затокі,
Нява пайшла у наступ на граніт,
І нарастае шторму гулкі рокат,
І гоніць хваляў чорных грабяні.
І над ракой, удзень яшчэ лагоднай,
Ірве ў шматкі звычайныя правы
Суровы нораў Балтыкі халоднай,
Дзесяцібальны вецер штармавы.
А там, дзе ў цемры глыбаю каменнай
Спакойна узвышаецца Кранштат,
Пражэктароў магутныя праменні
Раз’юшаны бароздзяць далягляд.
Стаяць спакойна грозныя лінкоры,
Маўчаць ствалы нацэленых гармат,
Успамінае ў гавані «Аўрора»
Семнаццатага года Петраград...
Ёй сніцца Зімні, хмуры дзень асенні
І першы залп старому свету ў лоб,
Адкуль шчаслівых дзён летазлічэнне
Назаўжды чалавецтва павяло...
Хай узаўецца заўтра нечакана
Кароткі й ясны, як маланка, кліч,—
Зноў павядуць адважна капітаны
У бой рашучы нашы караблі!..
1933