Далеч марозная сонцам няяркім падсвечана.
Плечы зямныя ухутаны ў белы паркаль.
Срэбнымі іскрамі шэрані дрэвы расквечаны,
Быццам бы студзень рассыпаў празрысты
крышталь...
Звонкая ціша — ні спеваў птушыных, ні шэлесту.
Льецца па жылах пушыстай зімы халадок.
Бачыш, як шчокі дзяўчыніны заружавеліся,
Мілыя кудзеркі лёгкі апушыў сняжок?!
Бачыш, як юныя лыжніцы, поўныя зграбнасці,
Міма праходзяць, і плешчацца гоман і смех...
Так вось юнацтва ружовае ў сэрца пракрадзецца,
Поўнае шчасця і гэтых няхітрых уцех...
Так разгаворыцца раптам прырода-маўчальніца,
Толькі кране яе подых паўднёвых вятроў,
Толькі напоўніцца першая светлая раніца
Клёкатам радасным мілых гасцей-журавоў...
Так вось зямля на зыходзе калючага студзеня
Поўніцца снамі аб сіняй пявучай вясне,
Каб распрастацца ўсёй сілай, ад спячкі абуджанай,
Краскамі ўсімі жыцця зашумець, заквітнець...
Так вось у немасці студзеня бачацца ўводдалі
Гулкай вясны шматгалоссе, і гоман, і шум,
Быццам пачуў маладосці ажыўшае водгулле,
Быццам зірнуў у глыбокую студню-душу!
1961