Як сёння, як учора, як калісьці
Жыве дзівосных з’яў жывы паўтор:
Зямлю ўсцілае клёнаў жаўталісце,
Гудзе вятроў асенніх перабор.
Вазьмі адцінак часу самы сціслы,
Спыні, законам руху насупор,
І ты пачуеш, як шапоча Свіслач
Былінны сказ аб дзеях даўніх пор.
Пачуеш пра дамок, што сціпла й строга
Стаіць, ад камяніц наўзбоч, адзін,
Хоць ад яго пабеглі ў свет дарогі...
Ён і мяне, хто сотні каляін
Прайшоў за час свайго быцця зямнога,
Трымае моцна сувяззю часін...