Няма спакою мне. Ён толькі сніцца,
Як прывід нерухомы і нямы.
На апраметнай белай калясніцы
Раве ўраган шалёны Калымы.
Гудзі, шалей! Усё адно скарыцца
Табе, дзіця палярнае зімы!
Зірні, зірні: ў руках маіх іскрыцца
Дар, што ў цябе адваявалі мы!
На злосць тваім падэсцям і каварствам,
Саскробшы з праўды покрыва іржы,
Я сведкам стану над халодным карстам
У вечнай мерзлаты на рубяжы,
Схаваўшы моцна ў памяці упартай
Твае медалі і твае крыжы!