Куды б мяне мой дзіўны лёс ні кінуў,
Пад неба поўначы, на берагі Дзвіны,—
Твой шлях — мой шлях, любімая Айчына!
Адным дыханнем, пачуццём адным
Я жыў з табой. Дарогаю адзінай
Мы ўсе тады ішлі, твае сыны.
Тайгой Сібіры, стэпам Украіны,
Праз гонкія палескія лясы
Ляжала проста наша пуцявіна,
І сэрца я тваё ў сваім насіў.
Яно жыло табой, мая Айчына,
І ў шчасны дзень і ў цяжкія часы!
З табой ішоў гадамі пяцігодак,
Перамагаў з табой уздым круты.
Апальваў твар пясчаных пустак подых
І холад запалярнай мерзлаты...
Усё з табой — і радасць, і нягоды,
І кожны крок адоленай вярсты!
Сталела ты — і я сталеў з табою;
Мужнела ты — і я з табой мужнеў
Пад грозны шум вячорнага прыбою,
Пад грукат часу, песню рупных жней...
Квітнела ты вялікіх дзей зарою,—
І я іх светлым водбліскам квітнеў!
Я быў з табой, калі мы сцяг твой неслі
Праз навальніцы, зграі чорных хмар,
Твае салдаты, муляры і цеслі
І з імі я — нястомны твой пясняр.
Табе адной — мая душа, і песня,
І смутак мой, і сэрца майго жар!
На твой прасцяг патокам сонца льецца,
Шуміць зямля калоссем залатым,
Тваіх садоў плады згінаюць вецце
І свежых парасткаў шумяць лісты.
Вясной жыцця, вясною чалавецтва,
Мая Айчына, сёння стала ты!
Ад сцен Крамля старых і вечна новых,
Дзе пульсам часу б’ецца думак строй,
Я чую голас ленінскага слова,
Прызыўны голас Партыі сваёй.
То — голас твой і ласкавы й суровы,
То — мацярынскі родны голас твой.
На заклік той сям’ёй народаў дружнай
Мы возьмем курс, прызначаны табой.
І стане ў нас і сілы й волі дужай
Дайсці да мэты гордае тваёй.
Любоў сваю, і кроў сваю, і мужнасць
Мы аддаём без слоў табе адной!
1955