Як сонца пырскі з кроплямі расы,
Як з плачам смех, як звыклае з нязвычным
Змяшалася трагічнае з камічным,
А зло з дабром. І ўсё — ў імя красы!
Не! — нараканняў чую галасы —
Красы прынада — ў галізне антычнай,
Вы ж, маралісты, посныя абліччам,
Сілком надзелі на яе трусы!
Што ж? Эра эры порстка йдзе на змену,—
У сэрцы б’ецца часу гулкі крок,
А свет жыве красой сваёй нятленнай,
Што харашэй, ярчэй відаць здалёк...
Ёй так патрэбна моднае адзенне,
Як голай праўдзе — фігавы лісток!