А не пахіліць неспадзеўкі змора,
Пакуль пад ногі за вярстой вярста
Кладуцца,
нібы скібы у разоры,
Гады,
якіх назад не адгартаць.
Стук сэрца —
чуеш? — быццам стук матора —
Яму не проста біцца перастаць.
Нявер’я вірус з чорных нораў мору,
Пад жарам сонца знікні, згінь, растай!
У цішы ўсіх лабараторый свету,
Мужы навук, знайдзіце сінтэз той,
Што так патрэбен жыхарам планеты —
Падоўжыць век недаўгавечны свой,
Бо трэба жыць хаця б сто год паэту,
Каб мог раздаць усё, што за душой!