У таўшчыні пластоў палеагена,
У амярцвелай глыбіні мярзлот
Загінула калісь вякоў стварэнне —
Жыхар трацічных цёплых вод.
Гадоў мільёны збеглі ў небыццё,
Вятры, ільды крышылі ў друз і шчэбень
Кару зямлі. Сваёй чаргой жыццё
Ішло пад ясным і халодным небам.
Над роўняддзю застыглае зямлі
Уздымаліся гарачыя вулканы,
І нежывыя пусткі зноў жылі,
І рэкі йшлі ў абдымкі акіянаў.
Па перагноях тых далін і рэк
Зашумавалі папараць і травы...
Тады прыйшоў магутны чалавек
Вяршыць закон жывой і творчай справы.
І загрымелі выбухі ў гарах,
Праз першабытны лес прайшлі прасекі.
Так узнялася над зямлёй зара
Непераможнай сілы Чалавека!
...Яго знайшоў я ў слоі белых глін
І кінуў у ставок, зарослы мохам,
І ён ажыў пад сонцам і паплыў,
Далёкі госць далёкае эпохі!
Блішчаў на сонцы золатам лускі,
Глядзеў у твар нябачанаму свету.
І я, пераступаючы вякі,
Убачыў яву здзейсненае мэты:
Ўсё падуладна волі Чалавека —
Заканамернасць смерці і быцця:
Ён пераможцам выйдзе ў бітве з векам
Свайго недаўгавечнага жыцця!
1949