Дажджы ўсю ноч бубняць па ржавым даху,
Ім дружна адгукаецца капеж.
Світанне ў шыбы б’ецца шэрым птахам,
Фарфоравыя вушы на слупе
Падслухваюць размову правадоў.
Насупраць белы высачэзны дом
Спакойна, безуважна сочыць
За ўцёкам восеньскае ночы...
А дождж... З сяўніцы хмар ліецца дождж...
Спалохана ўцякаюць ночы цені,
Хаваюцца ў завулках і кутках,—
Маўклівай цемры кволыя стварэнні,
Абрыўкі таямнічага клубка...
Паперы аркуш стыне на стале,
Пачуццяў сіні жар на ім сатлеў,
Адны радкі — пакут начных адзнакі —
Ляжаць, як попел, як гарачы накіп.
Яшчэ на год іх творца пасталеў.
Страсаю сон, як кроплі з лісця ясень,
Страчаю дзень, як сонца узыход
Пасля палярнай ночы. Зрок мой ясен,
Просталінейны думак мерны ход.
Гляджу ў акно. Радзіўся першы гук:
Запеў гудкоў, паспешны крокаў стук,
Прарэзлівы гудок трамвая...
І сэрца б’ецца, сэрца ажывае,—
Маіх начэй бяссонных лепшы друг.
Дык біся, біся адчуваннем шчасным
Хады падзей, утомай творчых спраў!
Хай не пакліча нас на суд сучаснасць
І не прад’явіць часу жорсткіх праў.
Жыццё тваё — не проста звыклы бег
Уздоўж настаўленых па трасе вех,
Жыццё тваё — не проста існаванне...
...У небе скібы хмар ірве світаннем
Свяціла пазалочаны лямех...
1955