Ты сказала, відаць, недарэмна
Пра сваю агнявую любоў,
Як прыйшла яна сцежкай таемнай
Бунтаваць неўтаймоўную кроў.
Спадабалася мне да паўночы
Па-за стойбішчам часта блукаць,
Заглядацца у карыя вочы
Ды крутое плячо абдымаць.
Тарбазы вышывала, кухлянку,
Захаваўшыся ў цёмны шацёр,
Маладую душу якуцянка
Укладала ў мастацкі узор.
Падарунак аддаць не змагла ты,
Я ж не здолеў любоў зберагчы:
Здагадаўся твой бацька багаты
І са стойбішча зняўся ўначы...
Цёмнай ночкай ці снежаньскім ранкам
Сваё шчасце ўсё роўна знайду.
Падкрадуся да цёплай ярангі,
Як разбойнік, цябе украду.
Нас укрыюць пурга і туманы,
След глыбока снягі замятуць.
Варажыў недарма ў Наяхане
Мне пра тое старэнькі якут!..
1945