Ты снілася мне на далёкай ускраіне,
Дзе грукае ў бераг прыбой,
Дзе сіняе неба да мора прыпаяна
Барвяна-чырвонай каймой;
Дзе ветразь у моры халодным палошчацца,
Кідае гарпун кітабой,
Ты снілася мне. У таежным урочышчы
Я мроіў таксама табой.
Мне ўсё там знаёма так блізка і хораша:
Атрогі сінеючых гор,
Палонкі сцюдзёнай вады паміж торасаў
І шкло нерасталых азёр.
Бадзягі душа на цябе не паскардзіцца:
Усё, што было, то сплыло.
Табе аддаю беззваротна ўсю скарбніцу,
Што сэрца ад бур зберагло.
Спрадвеку на свеце ўжо гэтак паводзіцца:
Нястомна шукаць навізну;
Калі ж адшумуе крыві калабродзіца,
Навек закахацца ў адну.
Таму да цябе я прыходжу не Каінам,
Сумленне — празрысты крышталь.
Той толькі адчуе ўсю слодыч спаткання,
Хто горкасць разлукі спытаў.
Вядзі ж мяне лугам, расквечаным берагам
Задуманых рэчак тваіх,
У цень твайго саду — відовішча белага,
У руні пшаніц маладых!
Вядзі мяне полем, пясчанымі ўзгоркамі,
Вядзі мяне борам густым
У хаты, дзе людзі не доляю горкаю,—
Валодаюць лёсам сваім!
Вядзі гарадамі, праспектамі, плошчамі,
Чыгунак тваіх палатном,
Па ўсім, што рукамі руплівымі ўзрошчана
Тваіх працавітых сыноў!
Загоена ўсё, што навалай паранена,
Прыбраная ў сонечны ўбор,—
Такою ты снілася мне на ускраіне,
Дзе грукае ў бераг прыбой.
1956