З высокае сопкі праз срэбраны пыл
Спускаўся я ноччу ў Даліну Маўчання.
Над светам трывожна гайсалі слупы
Вар’яцтвам Паўночнага Ззяння.
Нібыта зямля патанула ў снягах
І рушыць шалёна Дарогаю Млечнай,
Страсаючы шэрані прывідны прах,
Крутою арбітай у немасці вечнай.
Здавалася, ў свеце мы толькі ўдваіх:
Я, ўсімі забыты, й быццё нежывое.
Вось-вось ад зямлі адарвуся я ўміг,
Падхоплены сілаю той незямною...
Ды цела не хоча пакінуць душа,
Не хоча ў прасцягу нямым растварыцца,
А прагне зямное з надземным змяшаць,
А прагне пабачыць рэальнасці рысы...
У тым паядынку, напэўна б, знямог,
Ды Ззяннем Паўночным хтось выслаў дарогу:
І ўбачыў я ў мёртвай даліне дымок,
Што віўся ратункам з хібаркі убогай...
1945