К. Звонаку
Я хацеў бы
Быць салдатам,
Напавал забітым
Першай куляй
Ў першы дзень вайны...
Шарль Вільдрак
Ён дакаціўся і сюды,
За дзесяць тысяч кіламетраў,
Той гул народнае бяды,
Што скалануў глухія нетры.
Я ведаў, я не малавер,
Народ навалу пераможа,—
Магілу знойдзе чорны звер,
Што выняў меч крывавы з ножан.
Я йшоў на шахту, у забой,
Я здабываў метал па зброю,
Каб ты, салдат, у грозны бой
Ішоў упэўненай хадою.
І я (было ж нямала нас)
Чакаў павесткі кожны вечар,
Чакаў, калі праб’е наш час,
Час незабыўнае сустрэчы.
Калі паэт і інжынер,
Пабраўшы ў рукі аўтаматы,
Па роднай пройдуць старане
Жалезным поступам салдата.
Ды іншае прызначыў лёс,
Параскідаўшы нас на свеце:
Я — там, дзе край скаваў мароз,
Ты — там, дзе гарам пахне вецер.
Я помню: ў дзень, калі ў баях
Ты ўпаў з раздробленай нагою,
Душа ірвалася мая
Туды, да вас, на поле бою.
За кроплю кожную крыві,
Што пралілі ў баях салдаты,
Я, безыменны радавы,
Як ты, змагаўся б да расплаты
За слёзы горкія сірот,
За крыўду мацерак і жонак,
За ўсё, што вынес мой народ,
За гора, што прынёс падонак...
І калі б суджана было
Зірнуць і мне ў аблічча смерці,
Я знаў бы — побач тут жыло
Са мной тваё жывое сэрца.
...Палярны дзень даўно пагас,
На сопкі лёг сінявы вечар.
Я веру: прыйдзе светлы час,
Час незабыўнай нашай стрэчы.
1943