На світанні ў шэрай стыні
Устае марозны дзень.
Рогі на спіну закінуў
І бяжыць тайгой алень.
Змоўкне хруст у стылых нетрах.
Прыпыніўшы раптам бег,
Ён абнюхвае паветра,
Капытом б’ючы аб снег.
Ловіць шолах таямнічы
Ён над мёртвай цішынёй:
Ці не ходзіць паляўнічы
Тою дзікай стараной?!
Цішыня. У сінім ранку
Расплываецца туман,
Дым клубіцца над ярангай,
Дзе відаць качэўя стан...
Стрэл! Упаў ён на калені,
Снег зачырванеў крывёй,
І смяротны крык аленя
Аглушыў тайгі спакой...
...Можа, так і я загіну,
Ідучы па сцежцы той,
І ў вачах маіх застыне
Водбліск знічкі залатой...
1946