Усё міне, а праўда застанецца,
На ўсё жыццё пакіне росчырк свой.
У тлуме спраў ці раз успамянецца
Тых вечароў нямое хараство:
Над цёмнай рэчкай шолах чарацяны,
Размова з небам стогадовых ліп...
Не паўтарыць такога пачуцця нам,
Што раз да нас прыходзіць на зямлі!
Спакойна, сэрца! Даўнія падзеі
Пакрыты часу жорсткаю жарствой,
А ты жывеш, празрыстая надзея,
І забыццё не сцерла вобраз твой!
А што яшчэ? Не хоча ў тым прызнацца
Душа, усхваляваная былым,
Што ты — яе парываў лепшы знаўца,
Што ты — яе адмоўнасць і уплыў.
Хай сплавам дружбы сэрцы будуць зліты,
Яе ж збіралі доўга пакрысе,
Яе, прайшоўшую скрозь полымя іспытаў,
Як цень былых пачуццяў пранясем.
Сумнення цень да нас не падкрадзецца,
Не стане здань разладу на мяжы,
Бо ўсё міне, а праўда застанецца,
І толькі ёй адной заўсёды жыць!
1954