Зубчастых гор зігзаг няроўны
Асветлен бляскам масянжовым.
У гушчары драмалі жоўны,
Крычалі ў зарасніку совы.
Бяздонны свет абліты срэбрам,
А цішыня, як груз свінцовы,
Лягла на сланцавыя рэбры,
На трыснягі і на ядловец.
Рачушка бегла без аглядкі,
Пятляла па шырокім логу,
Дзе нашы белыя палаткі
Стаялі ў рад каля дарогі.
Дымок круціўся колцам едкім,
Трашчалі смольныя карчагі.
Тут пачыналі мы разведку,
Тут першыя стаўлялі штагі.
Тут па адхонах скалаў голых
Шукалі кварцавыя жылы,
Тут мы — тапограф і геолаг —
Калісьці моцна падружылі.
Як зараз бачу стан дзяўчыны
Каля трыногі нівеліра:
Нібы ўвесь свет вачам адчынен
І ў іх — здзіўлення позірк шчыры.
У парфірыт, у даламіты —
Гор непадатлівыя целы —
Мы білі штольні дынамітам,
Мы тою працаю гарэлі.
Мы дамагаліся, каб сцерці
На карце краю таямніцы,
А таямніцам нашых сэрцаў
Не стала часу, каб раскрыцца...
1954