Салдат былой вайны пакульгваючы йдзе.
Зарубцаваны шрам на твары — метка лёсу.
Юнача мой, заўваж па выпраўцы, хадзе,
Што перажыць яму на свеце давялося?!
Ты бачыў — буйны град да долу гне калоссе,
Калі ж заціхне гром, паўстане дзе-нідзе
Такое, што зламаць віхурам не ўдалося,
Што без пары к грудзям зямлі не прыпадзе.
Такіх пазнаеш ты па мужных рысах твару,
Па рэдкіх слоў вазе і позірку цяжкім,
Дзе нібы тлее жар далёкага пажару
Ці водбліск бліскавіц адсвечвае у ім.
З такіх не зробіць страх сабе сляпой ахвяры,
Калі нахлыне бура з рокатам глухім...