Калі загараюцца ў горадзе родным агні
І мякка кладуцца на сцены яго светацені,
Я Час заклікаю: вярні,
хоць на момант вярні
Стракаты ўспамін
у ружова-праменным спляценні!
Па-даўняму на паваротах скрыгоча трамвай,
Блакітныя іскры выкрэшвае сіні тралейбус,
І спіць, не паспеўшы пажоўкнуць,
у парках трава,
Дзе снег прыцярушыў
яшчэ не застыўшую глебу...
Мой горад!
Суровай і строгай твая прыгажосць
Стваралася ў дні,
калі памяць вайны не астыла.
І камень твой кожны
любоў сагравала, не злосць,
І сонца Наступнага з кожнае шыбы свяціла.
Мой горад,
паклаўшы на сэрца руку, я скажу:
Памножыўшы веру і мужнасць
на гарт і адвагу,
Ніхто з нас не кляўся
ні кнігам святым, ні крыжу,
Каб вернасць табе захаваць,
як пад сцягам прысягу!
Праз бедствы ваеннай разлукі
з нас кожны пранёс
Нязменнасць пачуццяў,
высокай любові гарэнне,
Каб шчасцем вяртання,
як токам працятым наскрозь,
Шчакою прыпасці
да цёплых ад сонца каменняў...
Як з попелу казачны птах,
ты узняўся з руін
Да светлых вышынь,
перамытых праменным разводдзем,
Каб люд разнамоўны
з далёкіх ці блізкіх краін
Нямеў ад здзіўлення —
кім стаў ты за чвэртку стагоддзя!
Я ведаў калісьці
і ведаю гэта цяпер:
Цябе я не ўслаўлю
радком сваім сціплым і сціслым.
А ўсё ж запаветнаму слову паэта павер,
Хай шчырасць прызнання
падслухае ціхая Свіслач:
Я твой з нараджэння,
ўлюбёны ў цябе старажыл,
Твой муляр,
Што ўклаў не адну ў твой падмурак цагліну,
Каб пыл руйнавання пракляўшы,
ты тройчы ажыў
Ва ўсім харастве
і ва ўсёй прамізне
строгіх ліній...
Калі загараюцца ў горадзе мілым агні
І блізіцца поўнач,
я Часу нагадваю часта:
Старонку жывую пражытага дня адгарні,—
Хай, сонцам заліты,
дзень заўтрашні свеціцца шчасцем!
1970