Як гучна льюцца галасы званоў,
Нібы закляцця моц з іх раптам спала
І разарвала ў ланцугу звяно,
Што рух часін на прывязі трымала.
Вячэрні звон — палоннік нематы —
Маўчун абезгалоўленай званіцы,
І я маўчаў дзесяткі год, як ты,
Прыкуты да пакутнай калясніцы...
Я не вяду падлік хадзе падзей,
Час, летапісец мудры, іх падлічыць.
Я пад зямлёю гінуў і ў вадзе,
Забойцаў бачыў брыдкія абліччы.
Той час, як пралля на верацяно,
Намотваў дзей-падзей суровых ніці.
Праз краты сонца не было відно,
І подых волі мог мне толькі сніцца...
Я ўсё чакаў, што цемры таўшчыню
Прабіўшы, праз астрожнае ваконца
Загляне, усміхаючыся дню,
Надзеі незаплямленае сонца...
Так нас, калісь бяспёрых арлянят,
Вучыў прасцейшай мудрасці Купала,
Што сілу можа даць толькі Зямля
І крылы, што на ўзлёт нам не хапала.
Хіба без іх прайшоў бы ўсе кругі,
Што нават Данту не маглі прысніцца,
Дзе залівала Сцікса берагі
Людская кроў — не мутная вадзіца...
Была й мая душа ў тых кіпцюрах,
І хоць не стаў сцярвятнікаў здабыткам,
А гнаў яе у пяткі дзікі страх,
Цынга-зладзейка цапала за лыткі.
А я жыву. Я чую, як званы
Нясуць свой спеў над Свіслаччу-ракою,
Як гасяць помсты вогнішчы яны,
Разносяць гукі згоды і спакою.
І доўга-доўга рэха іх гудзе,
І вечаровы цёплы змрок гусцее,
І на вачах маіх згасае дзень
Яшчэ адной няздзейсненай надзеі...
1991