Я чую ўсім сэрцам
прыход твой, жаданая госця,
Лаўлю тваю ўсмешку,
трымценне заранкі ў вачах,
Вясна аднаўлення,
вясна залатой маладосці,
З красою-касою,
з праменняў заплеценай проста,
На зграбных, нягнуткіх
пакатых дзявочых плячах!
Уся ты ў абноўках,
сатканых з пярэстых вясёлак,
Ў маністах азёраў,
у стужках завілістых рэк,
Уся ў аксаміце,
што сцелецца рунню па долах,
З брывамі чарнявых бароў
і мігценнем павек
Ідзеш ты, як пава,—
і ўсё ажывае наўкола...
Ідзеш —
і прыветна схіляе зялёнае вецце
Танклявых бярозак
крыху сарамяжлівы гурт,
І штосьці нашэптвае вербам
задуманы вецер,
І краскі вітаюць чмялёў барытонавы гуд,
І песня твая разлятаецца рэхам па свеце...
Вясна маладосці!
На сонечна-сінім узмежку,
Як помнікі часу,
мы памяць аб тых збераглі,
Хто паў у баях,
хто прайшоў партызанскія сцежкі,
Каб ты маладою красуняй
прайшла па зямлі
Раздорваць
святлістага шчасця праменныя ўсмешкі!..
Твой поступ спакойны
назад аніхто не паверне,
Хоць гул навальніц
далятае аднекуль з-за хмар,
Хоць зброяй пабразгвае хтось
ваяўнічы празмерна...
Растуць на зямлі веліканы
з драбнюткага зерня,
Паўвека назад,
што пасеяў народ-гаспадар!
Вясна маладосці!
У крузе сяброўскім і цесным
Вітаюць цябе
і юнак і стары ветэран,
І ў гонар табе
узлятае арліная песня,
Зганяючы прэч
чорнай змовы атрутны туман,
Каб чыстым было над Радзімай
тваё паднябессе!
1967