Зноў вясна. І ў гэтым сэнс
Існавання свету.
Белы заяц акасеў,
Верне дзень на лета...
Сонца шчодра прыграе
Голыя узгоркі,
Чысціць кіпцікі свае
Чорная вавёрка...
Сабаліныя сляды
На сняжку расталі,
Волас з белага рудым
Стаў у гарнастая...
Сланнік з-пад сумёту ўстаў,
Абтрасае голле.
Пастрайнеў прыгожы стан
У лістоўніц голых...
А на сонцы, на груду,
Выскачыўшы з ямкі,
Паласаты бурундук
Заклікае самку.
Пра каханне ёй пяе
Радасна і звонка...
Значыць, будуць у яе
Два ці тры дзіцёнкі..
І, адлежаўшы бакі,
Абсмактаўшы лапы,
Рушыць гаспадар тайгі,
Мішка касалапы...
Поўнач, Поўнач! Цішыня,
Веснавая гліца!..
Не змаўкаючы звіняць
Ключыкі-крыніцы...
Наталяў шукальнік-зух
Вамі сваю смагу...
...А за прыіскам грызуць
Грунт каўшамі драгі...
Тэрыконаў канусы
Неба падпіраюць,
Ды вясёлак паясы
У сем столак граюць...
Хараству няма мяжы,
Неба — ў сінім глянцы...
Па шлюзах вада бяжыць,
Прамывае сланцы...
Поўнач, Поўнач! Хмарак бег
Па нябёс раскошы!..
Я ж сумую па табе,
Па маёй харошай...
Снішся мне ты: ад красы
Я тваёй нямею...
Валасы у дзве касы —
Залатыя змеі
Абвілі маю душу,
Паланілі сэрца.
Мару я адну нашу,
Каб з табой сустрэцца.
Пачакай жа трошкі хоць —
Вернецца нябога!
За другога не выходзь,
Не любі другога!
Поўнач, Поўнач! Край дзівос,
Самародкаў сховы!
Звёў мяне з табою лёс
На шляху жыццёвым.
Дружбай злучаны адной
Мы з табой, як з братам.
Залатое тваё дно
Я рукамі кратаў.
Ну, а сёння павяло
На радкі паэта
(Не такое гэта зло,
Скажам па сакрэту!).
Бо вясна-краса наўкол
Загуляла ліха...
...Пад кустом з бурундуком
Спіць бурундучыха...
1947