Ты чуеш? Мякка крочаць вечары
Над павуціннем высветленых вуліц,
Над пенай хмар, застылаю ўгары,
Над стужкай мілай Свіслачы-крывулі.
Гары, душа, ўспамінамі гары!
Ужо й дамы ставокія паснулі
I збеглі цені ў цёмныя двары,—
Цябе ж спакой ніколі не атуліць!
Усё шукаць табе знаходку ўдач,
Усё блукаць табе сястрой паэта,
Каб сэрца голас, скрыпкі тонкі плач
Пералажыць на строгі рытм санета.
І знаць, што песня лепшая не спета,
І паўтараць штодня: пераінач!