Так хацелася да нерушы дапасці,
Піць з біклагі сок кляновы — не ваду.
Непазнанага таемны скарб украсці —
Хай накліча нечаканую бяду!
Не пазбег я той салодкае напасці,
Як таптаў дзе кураслеп, дзе лебяду.
Верыў шчыра — даганю я прывід шчасця,
Да кален тваіх стамлёны прыпаду.
Як жа хутка пазнікалі тыя дзівы!
Клён асыпаў пяціпалыя лісты,
Зацярушыў сцежкі снежань сівагрывы
На прыпынку запаветнае вярсты...
А ўсё чую нейчы поступ палахлівы —
Гэта ты, юнацтва водгук, гэта ты!