Акінь прастор удумным позіркам,
У вочы светлых даляў глянь!
Асеў туман у вербалозніку,
Дрымотна дыхае зямля.
О, позняй восені празрыстая
І непаўторная краса!
Дрыжаць галінкамі бязлістымі
Бярозкі белыя прысад.
Плывуць хмурынкі па-над Прыпяццю,}
За пацьмянелы небакрай,
І цішу кратае у прыцемку
Напеўны шум, вятровы грай...
Якою песняй, сэрцам складзенай,
Азвацца мне? Якім з радкоў,
Зямля бацькоў маіх і прадзедаў,
Мая нязгасная любоў?!
Я даскажу, што недасказана,
Што недапета — дапяю,
Пра лёс твой ясны, лёс твой казачны,
Пра долю светлую тваю!..
Зірні: палошчацца ў крынічаньках
Агнёвакрылая зара,
І вечна юны дзень Кастрычніка
Ідзе ўрачыста па дварах...
І скрозь над роднымі прасторамі,
Па сёлах, людных гарадах
Бушуе алых сцягаў полымя
У маладых яго руках...
Тым зыркім полымем асенены,
Народ мой цвёрда з дня у дзень
З вялікім імем, імем Леніна
Да шчасця ўпэўнена ідзе!
1962