(Песня)
За далёкім горным перавалам,
Дзе дажджы вясновыя шумяць,
Золатавалосая казала:
«Ты вяртайся, буду я чакаць!..»
Час ідзе, а дні ляцяць, як птахі,
У далёкі твой заморскі край...
Нада мной пурга грыміць па даху,
За акном вятровы дзікі грай.
Маладосці дні адшалясцелі,
Пацямнеў свавольны бляск вачэй.
Я здружыўся з песняю мяцеліц,
З белаю маўклівасцю начэй.
Памяць сцерла час той незвычайны,
Цеплыню тваіх сумотных слоў.
Я згубіў пярсцёнак заручальны
Дзесьці ля Курыльскіх астравоў.
А сягоння на чужой бяседзе
У далёкіх сіверных краях
Я прыпомніў, што сумуе недзе
Золатавалосая мая...
Ля затокі Фінскай ходзіць можа,
Мо праводзіць вокам караблі:
«Дзе ж ты, мой харошы, непрыгожы,
На якой няходжанай зямлі?»
Што скажу сваёй забытай мілай?
Ці ж вядома дзікаму арлу,
Збіты куляй, дзе ён зложыць крылле,
Паўшы ніц на вострую скалу?
Пралягла туды мая дарога,
Дзе шуміць салёны акіян.
Пакахай сабе каго другога,
Золатавалосая мая!..
1947